Έστω

Περίπου 2 χρόνια πριν την κυκλοφορία του Προσκυνητή του Αλκίνοου, θυμάμαι ένα βράδυ στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη. Στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες, κάπου στον εξώστη και ο Αλκίνοος από κάτω να γεμίζει τον χώρο με τη φωνή του. Τότε άκουσα πρώτη φορά τον Προσκυνητή του. 2 χρόνια πριν γίνει σουξέ και τον μάθει όλος ο κόσμος. Εμείς τον ξέραμε ήδη. Τον αγαπούσαμε ήδη. Μετά έγινε σουξέ. Έστω.
Και στη συνέχεια kithara.gr και σιγά σιγά μάθαμε και να τον παίζουμε στην κιθάρα. Και να τον τραγουδάμε. Και γουστάραμε. Το τραγούδι του Αλκίνοου που ξέραμε και αγαπούσαμε όλοι μας. Την ώρα που όλος ο υπόλοιπος κόσμος "κοιμότανε". Ένα μυστικό μεταξύ των φαν του (ή έστω ένα μυστικό στο μυαλό μου), κάτι όπως η Μουχλαλούδα των Διάφανων Κρίνων. Σε άλλο ποστ όμως αυτό. Ξες. Σε κάνα 6μηνο πάλι. Ύστερα βγήκε ο δίσκος και έγινε σουξέ. Έστω.
Στην πραγματικότητα δεν θα ήθελα να έχει βγει ποτέ στη δισκογραφία. Θα ήθελα να έμενε μεταξύ μας. Βγήκε. Έστω. Ας είναι έτσι.

Υ.Γ.: Ο ρυθμός με τον οποίο κάνω ποστ είναι τέτοιος που κάθε φορά που μπαίνω στον μπλόγκερ, σχεδόν τα πάντα είναι αλλαγμένα. Ή ίσως έχω ξεχάσει πως ήταν την προηγούμενη φορά που μπήκα και μου φαίνεται αλλαγμένο. (Ναι σωστά το υποπτεύεσαι, ακολουθεί ένα τελευταίο) έστω.

Άκριτες ύβρεις.

Λογοκρισία παντού. Μην αυτό, μην εκείνο. Ενοχλητικό το λιγότερο...

Όταν οι Sepultura διασκευάζουν Massive Attack, τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί.

Αν ρωτήσετε σε ποιόν αρέσουν οι διασκευές τραγουδιών, θα είμαι από τους πρώτους που θα σηκώσουν το χέρι τους. Μου αρέσει μια φρέσκια ματιά πάνω σε ένα οποιοδήποτε τραγούδι κι ας είναι και αποτυχημένη. Από το πόσο επιτυχημένη είναι εξαρτάται απλώς το πόσες φορές θα την ξανακούσω. Τι συνέβη λοιπόν όταν οι Sepultura αποφάσισουν να διασκευάσουν έναν ΥΜΝΟ όπως το Angel των Massive Attack; Κατάφεραν να μετατρέψουν έναν trip-hop ύμνο σε metal trip-hop ύμνο! Epic! Και με βάση αυτά που έγραψα στην αρχή, με βάση τον δικό μου τρόπο να δείχνω πόσο πετυχημένη θεωρώ μια διασκευή, θα πω πως εδώ και λίγη ώρα βάζω το τραγούδι στο repeat με το volume και το μπάσο του subwoofer να δυναμώνουν συνεχώς...

Εδώ

Ομολογώ πως ένα σοκ το έπαθα όταν άνοιξα το blog μετά από πολλούς πολλούς μήνες και είδα ότι το τελευταίο μου ποστ ήταν πριν από 1 χρόνο... 21/12/11 wow!!! Έχουν αλλάξει τα πάντα. Και δεν εννοώ μόνο στη ζωή μου, αλλά και εδώ. Κυριολεκτικά "εδώ"! Εδώ που γράφω τώρα το layout είναι εντελώς αλλαγμένο. Διαφορετικά κουμπάκια τριγύρω από το κείμενο που εμφανίζεται σιγά σιγά μπροστά μου και μπροστά σας. Τολμώ να πω πως με μια πρώτη ματιά οι αλλαγές στο "περιβάλλον" είναι όμορφες. Πιο clean cut.
Υπάρχει όμως ένα πράγμα που διαπιστώνω πως δεν έχει αλλάξει και μπορώ να υποθέσω ότι δεν θα αλλάξει. Η "αίσθηση" που σου αφήνει το να κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και να "χτίζεις" το ποστ σου, να αφήνεσαι στις λέξεις, παραμένει γλυκιά. Ακόμη κι αν μιλάμε για 1 ποστ το χρόνο και όχι κάθε μέρα όπως κάποτε. Ο blogger hopkins υπάρχει 7 χρόνια τώρα. Είτε γράφει πολύ είτε ελάχιστα ως καθόλου.

Έχει;... Δεν έχει;...

6 σχεδόν μήνες μετά την τελευταία ανάρτηση, ο hopkins είναι ακόμα εδώ. Once a blogger, always a blogger όπως λένε (οι φωνές μες στο κεφάλι μου). Και αισίως σε μισό περίπου μήνα κλείνω... 6 χρόνια ως blogger. "We sit and listen to our hearts who crumble..." (R.I.P.), "Ας φορέσουμε κάτι πιο ανάλαφρο..." (R.I.P.) και "Η μουσική μου παράνοια" κατά σειρά, μου έχουν κρατήσει παρέα τόσα χρόνια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στο πρώτο ποστ του "We sit..." έγραφα στο τέλος: "Άντε να δούμε που θα οδηγήσει αυτή η ιστορία.". Κι ακόμη πάει... και πάει... και πάει... Ακόμη δεν έχει τελειώσει τίποτα. Δεν έχει τέλος(;)...

Χάρτινη φωτιά

Τα καλά παιδιά πέθαναν μια νύχτα με φεγγάρι
και ξαναγεννήθηκαν σα σφαίρα που προορίζεται για σένα.
Μια λάθος στροφή
κι η βροχή θα ξεκινήσει,
ώσπου να σε πνίξει...

5/5/2011