Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρο μου

Ξεκινάμε έχοντας στην κατοχή μας ένα ποίημα. Το "Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρο μου" του Καρυωτάκη.

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

Και κοιτάξτε πόσα διαφορετικά τραγούδια βρήκα πάνω σε αυτό το ποίημα. Προσέξτε, όχι διασκευές! Διαφορετικά τραγούδια!

Το καλύτερο όλων, είναι αυτό των Διάφανων Κρίνων φυσικά:

Μ' άρεσε πολύ και αυτό του Ξυλούρη:

Αυτό του Γιάννη Παντελή, παρότι δε μου άρεσε η φωνή του και η ερμηνεία του, το βρήκα μια χαρά ως τραγούδι. Συμπαθητικό:

Και πάμε στην παπαριά. Το τραγούδι είναι του Μίκη Θεοδωράκη (μπλιαχ!) και τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου: