Πριν μερικά χρόνια, τα Ξύλινα Σπαθιά τραγουδούσαν τη "Σιωπή" τους.

Και αρκετά χρόνια αργότερα έχουμε μείνει εμείς, όλοι όσοι αγαπάμε τη μουσική, να λατρεύουμε όλο και πιο πολύ αυτό το τραγούδι. Είναι από εκείνα που ξέρεις πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα το ακούνε για πρώτη φορά και θα το ερωτεύονται. Είναι από εκείνα, που αγνοούν το χρόνο και διατηρούνται φρέσκα και πασπαλισμένα με μια μαγική σκόνη που τα κάνει να λάμπουν για πάντα.

Στο πρώτο μου ποστ σε αυτό το μπλογκ, ανέφερα πως μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι, με συναντάνε μαζί με την κιθάρα μου. Μας αρέσει αυτή η συνάντηση. Κάποιοι από αυτούς, με έχουν συνδέσει στο μυαλό τους με συγκεκριμένα τραγούδια και μου τα ζητάνε επίμονα. Το ίδιο όμως κάνω κι εγώ. Λίγους, τους έχω συνδέσει με κάποιο τραγούδι. Γι' αυτό και πια δεν παίζω τη "Σιωπή" όταν μου τη ζητάει κάποιος άλλος, αν δεν είναι η Μ. παρούσα. Θέλω να το παίζω μόνο για εκείνη. Τότε αποκτά νόημα.