Θεέ μου...

Αν ήμουν εκεί, στο τελευταίο τρίλεπτο που η κατάσταση ξεφεύγει δεν θα ήμουν καλά. Δεν θα ήμουν καθόλου καλά...

Wake up...

Οι Stateless είναι λατρεία. Από το Leeds με ένα cd εδώ και λίγα χρόνια που εμφανίστηκαν, αλλά αρκεί. Χμμμ... Στην πραγματικότητα δεν έχω να γράψω κάτι σχετικό με αυτούς. Δηλαδή εντάξει έχω, αλλά δεν έχω ανάγκη τώρα να γράψω για κάτι τέτοιο. Οκ, είναι από το Leeds, έχουν βγάλει ένα cd που γαμάει, έχω καμιά διετία που περιμένω να βγάλουν το δεύτερο, η εκτέλεση αυτή του bloodstream είναι ηδονική και εύκολα με οδηγεί στην παράνοια, αυτά. Ένιωσα όμως ότι κάτι άλλο θα ήθελα να γράψω. Κάτι από "ανάλαφρο..." μεριά και γιατί όχι και κάτι από "we sit..." πλευρά σιγά σιγά. Συγνώμη για όποιον τα διαβάζει αυτά και δεν καταλαβαίνει τι εννοώ. Με τα ανάλαφρα και τα we sit. Ήθελα απλώς να πω σε όποιους έχουν ξεμείνει από εκείνες τις (χρυσές :Ρ) εποχές να με παρακολουθούν ακόμα, πως ίσως, επαναλαμβάνω και τονίζω το ΙΣΩΣ, ο hopkins να επανέρχεται σιγά σιγά...

Natural disaster

Μετά από ένα σερί καταστάσεων στις οποίες έχεις φάει τα μούτρα σου, υπάρχει ο φόβος πως ο,τι κι αν κάνεις το σερί αυτό θα συνεχιστεί. Νιώθω "νεκρός", "κενός", αλλά το χειρότερο είναι ότι φοβάμαι να μπω στη διαδικασία να νιώσω κάτι, οτιδήποτε. Το μυαλό μου προσπαθεί αυτόματα να απορρίψει τα συναισθήματα που μπορεί να με οδηγήσουν στο να "καταστραφώ" ακόμα πιο πολύ. Στο να πονέσω ακόμη μία φορά. Τα συναισθήματα, που τα γαμημένα λειτουργούν αυθόρμητα και ανεξάρτητα, προσπαθούν να με οδηγήσουν προς μια κατεύθυνση που το μυαλό και η λογική αποφεύγει. Η αντανακλαστική μου αντίδραση στο να νιώσω, είναι το να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δε συμβαίνει αυτό, προσπαθώντας να αποφύγω άλλη μία "natural disaster"...