Death is the road to awe

Η πιο γνωστή συνεργασία του Clint Mansell με τους Kronos Quartet, ήταν και είναι το soundtrack για το "Requiem for a dream" του Darren Aronofsky και κυρίως το μαγικό "Lux Aeterna". Μερικά χρόνια αργότερα, η συνεργασία τους οδήγησε σε άλλο ένα διαμάντι. Στο "Death is the road to awe" από την πανέμορφα περίεργη ταινία του Aronofsky επίσης, "The Fountain". Το κομμάτι αυτό είναι σε κάποιο βαθμό η μουσική εκδοχή του sex. Στο μεγαλύτερο μέρος του έχει μια επαναλαμβανόμενη μουσική που σιγά σιγά αυξάνει την ένταση, μέχρι που καταλήγει στο αποκορύφωμα της. Στον οργασμό. Μαγικό...

Στο βίντεο, η μουσική έχει δέσει υπέροχα με σκηνές από την ταινία και είναι πραγματικά απολαυστικό!

Στην "Αγκαλιά" των Elica

Έχω γύρω στα 26 giga μουσικής αποθηκευμένα στο σκληρό μου δίσκο για να ακούσω. Αν σκεφτείτε ότι ένα cd είναι γύρω στα 40-100 MB συνήθως, καταλαβαίνετε ότι είναι αρκετά τα cd που περιμένουν τη σειρά τους για να ακουστούν. Όπως είναι λογικό, δεν προλαβαίνω να "σταθώ" σε κάποιο από αυτά. Βάζω ένα, το ακούω και πάω στο επόμενο. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η μέθοδος έχει ένα μεγάλο αρνητικό κι ένα μεγάλο θετικό. Το αρνητικό είναι πως κάποια cd χρειάζονται παραπάνω από ένα άκουσμα για να τα "καταλάβεις". Αυτά, τα χάνω. Το θετικό όμως είναι πως αυτά που μου αρέσουν... μου αρέσουν πολύ! Από τη στιγμή που με αγγίζει ένα cd από τη πρώτη φορά που θα το ακούσω, ξέρω πως είναι κάτι που πραγματικά γουστάρω.

Ένα από αυτά είναι το "Asymmetrica" των Elica. Το συγκρότημα είναι από την Αθήνα και αποτελείται από τους Γιώργο Γρηγοράκο και Φώτη Καραογλάνη. Η μουσική τους είναι electronica και το cd θυμίζει αρκετά Στέρεο Νόβα και Κ. Βήτα, ο οποίος συμμετέχει σε δύο τραγούδια. Θεωρώ πως είναι από αυτά τα cd που τα ακούς από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι. Σα να είναι ένα. Κατάλληλο για να το ακούς σπίτι και να "ταξιδεύεις" ή με ακουστικά και βόλτες στην πόλη.

Διάφορες πληροφορίες για τους Elica και το cd τους, μπορείτε να βρείτε και στα παρακάτω link: kithara.gr, Lifo, Mix Grill, Avopolis, Myspace.

Που κολλάει όμως η "αγκαλιά" του τίτλου του ποστ; Στο παρακάτω υπέροχο τραγούδι στο οποίο συμμετέχει η Ειρήνη Ζέη.

Update: Βρήκα και αυτό που έψαχνα εξαρχής. Το υπέροχο "Ξωτικό":

Η κλασσική μουσική κι εγώ

Έγραφα τότε για ένα φίλο μου, ο οποίος ξαφνικά και χωρίς να μου εξηγήσει ποτέ το γιατί, σταμάτησε να μου μιλάει (ακόμη δε μπορώ να το χωνέψω αυτό!). Αυτός είναι που με έκανε να δω την κλασσική μουσική με άλλο μάτι. Βάζοντας μου να ακούσω ή παίζοντας μου ο ίδιος (μάθαινε πιάνο) κάποια κομμάτια που πίστευε ότι θα μου αρέσουν, με έκανε να καταλάβω πως η κλασσική μουσική δεν είναι αυτό το κουραστικό που σου βγάζει αν τη δεις τελείως επιφανειακά. Αν την ακούσεις ήρεμος, μπορείς να βρεις μελωδίες που θα σε μαγέψουν. Δε μπορώ να πω ότι είμαι πια κανένας φοβερός φαν της και ότι τη γνωρίζω πραγματικά, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον δύο κομμάτια που θα με συντροφεύουν μια ζωή. Το "Gnossiennes No 1" του Erik Satie και το "Reverie" του Claude Debussy. Τουλάχιστον κάτι καλό προέκυψε από αυτήν τη φιλία. Και ας έληξε άδοξα.

Πριν μερικά χρόνια, τα Ξύλινα Σπαθιά τραγουδούσαν τη "Σιωπή" τους.

Και αρκετά χρόνια αργότερα έχουμε μείνει εμείς, όλοι όσοι αγαπάμε τη μουσική, να λατρεύουμε όλο και πιο πολύ αυτό το τραγούδι. Είναι από εκείνα που ξέρεις πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα το ακούνε για πρώτη φορά και θα το ερωτεύονται. Είναι από εκείνα, που αγνοούν το χρόνο και διατηρούνται φρέσκα και πασπαλισμένα με μια μαγική σκόνη που τα κάνει να λάμπουν για πάντα.

Στο πρώτο μου ποστ σε αυτό το μπλογκ, ανέφερα πως μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι, με συναντάνε μαζί με την κιθάρα μου. Μας αρέσει αυτή η συνάντηση. Κάποιοι από αυτούς, με έχουν συνδέσει στο μυαλό τους με συγκεκριμένα τραγούδια και μου τα ζητάνε επίμονα. Το ίδιο όμως κάνω κι εγώ. Λίγους, τους έχω συνδέσει με κάποιο τραγούδι. Γι' αυτό και πια δεν παίζω τη "Σιωπή" όταν μου τη ζητάει κάποιος άλλος, αν δεν είναι η Μ. παρούσα. Θέλω να το παίζω μόνο για εκείνη. Τότε αποκτά νόημα.

Από που πήραν το όνομα τους οι Kaiser Chiefs;

Σα συγκρότημα δε μου λένε τίποτα. Η μουσική τους μου φαίνεται κάπως ξενέρωτη. Μ' αρέσει όμως πολύ η ιστορία για το πως πήραν το όνομα τους. Οι τύποι αυτοί είναι από το Leeds και είναι όλοι τους οπαδοί της Leeds United. Πριν κάποια χρόνια (χμμμ... περισσότερα από 5, λιγότερα από 10) η Leeds είχε φτιάξει μια εξαιρετική ομάδα που είχε φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Champions League. Αν τα θυμάμαι καλά τα πράγματα, εκεί αποκλείστηκε από τη Βαλένθια, η οποία μετά τον ήπιε από τη Ρεάλ. Είχε παιχταράδες τότε η Leeds. Κιούελ, Βίντουκα, Άλαν Σμιθ, Μπόγερ, Χαρτ, Φέρντιναντ και άλλους. Δεν είναι αυτό το θέμα μας βέβαια. Το θέμα μας είναι πως αρχηγός σε αυτήν την ομάδα ήταν ο Λούκας Ράντεμπε (ή Ραντέμπε, ανάλογα πως θέλει να τον τονίσει ο καθένας, το συνηθίζουμε άλλωστε αυτό στην Ελλάδα). Ε και; Θα αναρωτηθείτε δικαίως. Ο Ράντεμπε λοιπόν, είναι Νοτιοαφρικανός και η Leeds United τον είχε αγοράσει από τους... Kaizer Chiefs που είναι ομάδα της Νοτίου Αφρικής. Έτσι αυτοί οι ποδοσφαιρόφιλοι Άγγλοι, έδωσαν στο συγκρότημα που δημιούργησαν, το όνομα (αλλαγμένο κατά ένα γράμμα, για λόγους που δε γνωρίζω) της ομάδας από την οποία πήραν τον αρχηγό της αγαπημένης τους Leeds United.

Ο Κωνσταντίνος Βήτα και "Η έκπτωση" του

Αρχικά θέλω να εξηγήσω γιατί δημιούργησα και τρίτο μπλογκ. Κατά καιρούς έβαζα στο"ανάλαφρο..." κάποια τραγούδια, αλλά νιώθω ότι χάνονταν μέσα του. Όπως λοιπόν υπάρχει το "ανάλαφρο..." για μια πιο καθημερινή χρήση και το "we sit..." για να καλύπτει μια ανάγκη μου να εκφραστώ πιο δημιουργικά, έτσι έφτιαξα και αυτό για να διοχετεύω τη μουσική μου παράνοια. Σε όσους με ξέρετε, γνωρίζετε πως έχω μια τρέλα για τη μουσική. Έτσι εδώ θα γράφω μόνο για μουσική. Μουσική, μουσική, μουσική...

Πρώτο τραγούδι δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το "Η έκπτωση" του (ερχόμενου από του Στέρεο Νόβα) Κωνσταντίνου Βήτα. Ένα τραγούδι που το νιώθω σαν να είναι κομμάτι του εαυτού μου. Και αυτό το ξέρουν όσοι με έχουν πετύχει με κιθάρα. Το παίζω μόνο όταν το νιώθω. Γι' αυτό και πολλές φορές έχω αρνηθεί να το κάνω.

"Η έκπτωση" βρίσκεται μέσα σε ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ. Στην "Άγρια χλόη". Ένα cd που το έχω ακούσει άπειρες φορές κι έχει ένα σορό τραγούδια μέσα που γαμάνε και δέρνουνε όπως π.χ. το υπέρτατο "Άστρο". Μετά από αυτό το cd, ο Κ.Βήτα έχει κυκλοφορήσει αρκετές καλές δουλειές, αλλά γνώμη μου είναι πως (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) καμία δε θα φτάσει ποτέ στο επίπεδο της "Άγριας Χλόης".

Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός
Όπως η χλόη βίαια θα κοπεί
έτσι κι εσύ μια μέρα θ' αρνηθείς
Θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή
κι αυτό το λάθος μία μέρα θα σε βρει

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη

Σ' αγαπώ, το μέρος μου είν' εδώ
με πήρες απ' το χέρι και σ' ευχαριστώ
Ήμουνα σ' ένα δρόμο σκοτεινό
πίστευα πως κανείς δεν πέρναγε από δω
Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη