Έστω

Περίπου 2 χρόνια πριν την κυκλοφορία του Προσκυνητή του Αλκίνοου, θυμάμαι ένα βράδυ στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη. Στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες, κάπου στον εξώστη και ο Αλκίνοος από κάτω να γεμίζει τον χώρο με τη φωνή του. Τότε άκουσα πρώτη φορά τον Προσκυνητή του. 2 χρόνια πριν γίνει σουξέ και τον μάθει όλος ο κόσμος. Εμείς τον ξέραμε ήδη. Τον αγαπούσαμε ήδη. Μετά έγινε σουξέ. Έστω.
Και στη συνέχεια kithara.gr και σιγά σιγά μάθαμε και να τον παίζουμε στην κιθάρα. Και να τον τραγουδάμε. Και γουστάραμε. Το τραγούδι του Αλκίνοου που ξέραμε και αγαπούσαμε όλοι μας. Την ώρα που όλος ο υπόλοιπος κόσμος "κοιμότανε". Ένα μυστικό μεταξύ των φαν του (ή έστω ένα μυστικό στο μυαλό μου), κάτι όπως η Μουχλαλούδα των Διάφανων Κρίνων. Σε άλλο ποστ όμως αυτό. Ξες. Σε κάνα 6μηνο πάλι. Ύστερα βγήκε ο δίσκος και έγινε σουξέ. Έστω.
Στην πραγματικότητα δεν θα ήθελα να έχει βγει ποτέ στη δισκογραφία. Θα ήθελα να έμενε μεταξύ μας. Βγήκε. Έστω. Ας είναι έτσι.

Υ.Γ.: Ο ρυθμός με τον οποίο κάνω ποστ είναι τέτοιος που κάθε φορά που μπαίνω στον μπλόγκερ, σχεδόν τα πάντα είναι αλλαγμένα. Ή ίσως έχω ξεχάσει πως ήταν την προηγούμενη φορά που μπήκα και μου φαίνεται αλλαγμένο. (Ναι σωστά το υποπτεύεσαι, ακολουθεί ένα τελευταίο) έστω.