Τα Διάφανα Κρίνα (μαλάκα Ανεστόπουλε να πας να γαμηθείς που διέλυσες το συγκρότημα) πήραν το καταπληκτικό τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου, το έφεραν στα μέτρα τους και μας το πρόσφεραν για να έχουμε να τρελαινόμαστε.
4 σχόλια:
AE (antidrastic-element)
είπε...
Ithela kairo na sto po, prin kan anoikseis to melodiko sou blog, alla edo kai tora tairiazei akoma kalytera. Efharisto! Eheis dievrynei tous mousikous mou orizontes... =)
Γεια σου, σήμερα βρήκα το μπλογκ και σταμάτησα στα διάφανα. Απλά, θέλω να πω πως ξέρω τα παιδιά και πιο προσωπικά τους τρεις. Οι μεγαλύτεροι φίλοι μου ξέρουν τα παιδιά από το σχολείο. Τους ακούω από το 1996, τους έχουμε ακούσει σε μικρα μπαρ του Χαΐδαρίου και του Περιστερίου, στο γεμάτο Ρόδον, στο υπόγειο του Αν -εκεί που ο κυριάκος τσουκαλάς έσπαγε την σιξτάδικη συλλεκτική gibson του- και μετά έκλαιγε, Συναντιόμασταν τυχαία με τον Θάνο σε καφέ και μιλούσαμε γαι τα εξώφυλλα της ελληνικής δισκογραφίας. ΄Ηταν πάντα ένας καλός παραμυθάς, όπως μου λένε οι μεγαλύτεροι κοινοί μας γνωστοί, με εκκεντρική, αλλά ωραία, συμπεριφορά. Μέχρι που σκοτώθηκε ο αδελφός του, ο Τόλης, το 2008. Αυτό αποτέλεσε αιτία ή αφορμή να διαλυθούνε. Βέβαια, έγιναν κι άλλα που δεν θα σου πω. Γεγονός είναι πως και εμείς λυπηθήκαμε επειδή απο εκεί και μετά η μουσική τους άλλαξε κι έγινε πιο αμήχανη, παραμένει όμως καλή. Να φανταστείς πως στο στέκι μας, που ήταν και δικό τους, δεν έχει τύχει να ακούσουμε τα καινούργια τους. Αυτά, για την ιστορία του ''μαλάκα''.
Φίλε μου τα Διάφανα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Όπως πιστεύω είναι και για όσους έχουν υπάρξει φαν της μουσικής τους. Πια νιώθω τα τραγούδια τους ως φίλους μου. Ως πραγματικές φυσικές οντότητες που σημαδέψαν τη ζωή μου. Ισχύει ό,τι και με τους Βραζιλιάνους που λένε ότι το νούμερο ένα άθλημα γι αυτούς είναι το μπάσκετ... το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία. Κάπως έτσι κι εδώ. Νούμερο 1 στη μουσική μου μπορεί να είναι ο Αλκίνοος ή ο Παυλίδης ή οι Radiohead, οι Tindersticks, οτιδήποτε λατρεύω. Τα Διάφανα είναι θρησκεία. Ξέρω κι εγώ 2-3 πράγματα που αφορούν τη διάλυση τους. Και ίσως κάπως έτσι μου βγήκε αυτό που έγραψα. Όπως θα έλεγα σε έναν φίλο μου που έκανε μαλακία "άντε και γαμήσου ρε μαλάκα"... Μέσα σε όλα αυτά, σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Πάντα μου αρέσει να ακούω ιστορίες μουσικής και "μουσικής" από το παρελθόν :)
4 σχόλια:
Ithela kairo na sto po, prin kan anoikseis to melodiko sou blog, alla edo kai tora tairiazei akoma kalytera. Efharisto! Eheis dievrynei tous mousikous mou orizontes... =)
Πάρα πολύ ευχάριστο αυτό! :D
Γεια σου, σήμερα βρήκα το μπλογκ και σταμάτησα στα διάφανα. Απλά, θέλω να πω πως ξέρω τα παιδιά και πιο προσωπικά τους τρεις. Οι μεγαλύτεροι φίλοι μου ξέρουν τα παιδιά από το σχολείο. Τους ακούω από το 1996, τους έχουμε ακούσει σε μικρα μπαρ του Χαΐδαρίου και του Περιστερίου, στο γεμάτο Ρόδον, στο υπόγειο του Αν -εκεί που ο κυριάκος τσουκαλάς έσπαγε την σιξτάδικη συλλεκτική gibson του- και μετά έκλαιγε, Συναντιόμασταν τυχαία με τον Θάνο σε καφέ και μιλούσαμε γαι τα εξώφυλλα της ελληνικής δισκογραφίας. ΄Ηταν πάντα ένας καλός παραμυθάς, όπως μου λένε οι μεγαλύτεροι κοινοί μας γνωστοί, με εκκεντρική, αλλά ωραία, συμπεριφορά. Μέχρι που σκοτώθηκε ο αδελφός του, ο Τόλης, το 2008. Αυτό αποτέλεσε αιτία ή αφορμή να διαλυθούνε. Βέβαια, έγιναν κι άλλα που δεν θα σου πω. Γεγονός είναι πως και εμείς λυπηθήκαμε επειδή απο εκεί και μετά η μουσική τους άλλαξε κι έγινε πιο αμήχανη, παραμένει όμως καλή. Να φανταστείς πως στο στέκι μας, που ήταν και δικό τους, δεν έχει τύχει να ακούσουμε τα καινούργια τους. Αυτά, για την ιστορία του ''μαλάκα''.
Φίλε μου τα Διάφανα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Όπως πιστεύω είναι και για όσους έχουν υπάρξει φαν της μουσικής τους. Πια νιώθω τα τραγούδια τους ως φίλους μου. Ως πραγματικές φυσικές οντότητες που σημαδέψαν τη ζωή μου. Ισχύει ό,τι και με τους Βραζιλιάνους που λένε ότι το νούμερο ένα άθλημα γι αυτούς είναι το μπάσκετ... το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία. Κάπως έτσι κι εδώ. Νούμερο 1 στη μουσική μου μπορεί να είναι ο Αλκίνοος ή ο Παυλίδης ή οι Radiohead, οι Tindersticks, οτιδήποτε λατρεύω. Τα Διάφανα είναι θρησκεία.
Ξέρω κι εγώ 2-3 πράγματα που αφορούν τη διάλυση τους. Και ίσως κάπως έτσι μου βγήκε αυτό που έγραψα. Όπως θα έλεγα σε έναν φίλο μου που έκανε μαλακία "άντε και γαμήσου ρε μαλάκα"...
Μέσα σε όλα αυτά, σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Πάντα μου αρέσει να ακούω ιστορίες μουσικής και "μουσικής" από το παρελθόν :)
Δημοσίευση σχολίου